اول فکر کردم تو اشتباه می‌کنی، اما حالا که بیشتر فکر می‌کنم می‌بینم که آنقدرها هم بی‌راه نگفتی که "تو یه کم خاصی". درست گفتی، من معمولی نیستم. دلیلش را وقتی فهمیدم که بیشتر به آدم‌های دور و برم نگاه کردم. و دیدم در بین آدم‌هایی که پیشینه‌شان را فراموش کرده‌اند، ایرانی بودن‌شان را از یاد برده‌اند و عربی و یا غربی شده‌اند، آدم‌هایی که فرق کوروش کبیر را با زرتشت نمی‌دانند، من کمی خاص هستم. دیدم در بین کسانی که با واژه‌ی فرهنگ به هیچ وجه آشنایی ندارند، در بین دانشجویانی که "صف ایستادن" را هنوز یاد نگرفته‌اند، داشتن فرهنگ را در مدل مو و موبایل می‌بینند، من کمی خاص هستم. در بین آدم‌هایی که دروغ گفتن عادت‌شان شده، کتاب خواندن فراموش‌شان شده، از حقیقت فرار می‌کنند و نمی‌توانند به حرفی که خلاف نظرشان است گوش بدهند، من کمی خاص هستم.

اگر بخواهم همین‌طور پیش بروم، از این هم "خاص‌تر" می‌شوم! مسئله این نیست که من آدم خاصی هستم، مسئله این است که من با چنین افرادی فرق دارم، و از این بابت بسیار خوشحالم.

روزنوشت

نوشته شده توسط فرید دانش‌فر در ۱۳۸۹/۱۱/۰۳ |